Het vangen van vis en het weer overboord gooien (discarden) wordt door een deel van de maatschappij als verspilling gezien. Onderzoek laat zien dat er wereldwijd 7.3 miljoen ton vis gediscard wordt. Discarden wordt gezien als een moreel probleem, net zoals het verspillen van andere schaarse/eindige natuurlijke hulpbronnen.
Het is de hoop van de EU dat als vissers alle vis moeten aanlanden, ze selectiever zullen vissen. Al sinds 2006 werd er door de EU commissie gewerkt aan een plan om discards te verminderen. Dit kwam in een stroomversnelling doordat er een maatschappelijke discussie ontstond.
In 2008 kwam er een filmpje online van een Engels vissersschip dat 5 ton vis dumpte net buiten Noorse wateren (zie filmpje hieronder). De visser van dit Engelse schip doet dit niet vrijwillig, deze visser had waarschijnlijk geen of te weinig quotum voor de gevangen vis. Het spreekt voor zich dat als een visser de vangst mag verkopen en er goed voor betaald wordt, die vangst niet terug zal worden gegooid.
Hugh’s fish fight
In 2010 begon de bekende Engelse chef-kok Hugh Fearnley-Whittingstall een zeer succesvolle campagne tegen discarden in de Noordzee. De naam van deze campagne is Hugh’s Fish Fight. In november 2010 zette hij een filmpje online waarin hij stelde dat elk jaar de helft van de gevangen vis op de Noordzee, dood terug in zee gegooid werd.
Zijn campagne kreeg steun van veel NGO’s. Een week later waren er al 31.000 handtekeningen gezet onder een petitie die opriep tot een discardban. Uiteindelijk zijn er meer dan 650.000 handtekeningen verzameld uit 95 landen. In de EU werd al jaren gesproken over het belang van het terugdringen van discards. De campagne bracht daarentegen het een en ander in een stroomversnelling. Bij de herziening van het visserijbeleid in 2014 is de aanlandplicht een van de belangrijkste wijzigingen van het beleid. Maar wat betekent nu deze aanlandplicht?